Kalbi Erozyon..

Benim kaybettiğim ne bilemiyorum..tüketirken bir şeyleri farkında olmadan sandığımdan daha fazlasını yok etmişim galiba..artık gözümü karartıp sonunu düşünmeden beklentisiz sevemiyorum. aklımda şu düşünce sabitlenmiş kurtulamıyorum.. "Değmez"! tüm gücümü isteğimi hevesimi bir anda yok ediyor bu düşünce..Hele hele mücadele isteyen ulaşmak için sabır ve zaman isteyen bir aşk'sa karşımdaki.. sevmek kadar kutsal bir duygu yok.. sevilmişsin sevilmemişsin, gecmişte cok üzülmüşsün bir yere kadar bununda önemi yok...Ama bir yaştan sonra beklentileri değişiyor insanların.. ne pahasına olursa olsun seveceğim ve bekleyeceğim demekle de olmuyor, yaşadım gördüm olmadığını.. artık aşk benden geçti..Sonradan yaşadığım birliktelikte yokladım kendimi olmadi olmuyor...belki sevmedim onu dedim..belki hala eskide bi yanim diye düşündüm...eskiye dönünce eskisi gibi olamasamda yarim kalmişliğimi tamamlarim dedim tekrar...belki.. bunun icin zorladim hatta kalbimi, beynimi.....ama emek verecek güç kalmamış bende.. ve emeksizde olmuyor aşk dedikleri..
Yinede sanki biri eksik.. kim olduğunu dahi bilmediğim biri..sanki yanında ben olmadigim sürece ne o, o olacak..nede yanimda o olmadigi sürece ben,benim. hissettiğim tek şey, ömrüm boyunca başka biri gibi davranarak yaşayacagim bu hayati..