Hayatın karşısına geçip "Ben gülüyor muyum" diye bağırmak istiyorum.

Hayatta hicbir seyim az olmadi yasamak kadar. Evet bu cumle ile baslamak istedim nedense. Cok uzun zaman oldu kendimi iyi hissetmeyeli. Daha dogrusu kendimi hissetmeyeli bir asir gecmis gibi. Oysa daha 29 yasindayim. Normal sartlarda daha herseyi basi sayilan bi yasken ben sifir cekiyorum.. Hayata karsi tum mermilerim bitti. Bu yasima kadar beni ayak da tutan ne varsa bir bir yikiliyor sanki. Sabir ,guc, irade, gamsizlik. Bi insani yasama karsi dik tutan ne kadar ozellik varsa sahiptim ama simdi ruzgargulu gibiyim. Sadece dönüyorum bosluk da. Bir saga bir sola. Baska hic bir vasfim yok. Vasif demisken annelik ne guzel vasiftir dimi. Bi cana can olmak. Bi candan omur boyu mesul olmak ne zor ama bi o kadar da ne mucizevi birseydir. Her anne bi zanaatkar bana gore. Kendinden olani sekillendiriyor zamanla. Ellleriyle, gozleriyle, sevgisiyle her gun buyutuyor. Allah'im ne muhtesem bi his olmali. Dusunmesi bile heyecanli, dusunmesi bile insana kendini onemli hissettiriyor. Bi insanin kariyeri ne olursa olsun.. Ögretmen ,avukat ,ust duzey yonetici hatta burokrat yada basbakan ,anne degilse eksiktir. Annelik unvanin ustunde bi statu tanimiyorum. Insanin kendini tanimasi , yasadigini, insan oldugunu, bu hayatta birseyler yapabildigini , bosuna bu dunyaya gelmedigini hissetmesi icin anne olmasi kafi. Eger "gozleri acik gitme" degiminin bi gecerliligi varsa eminim ben oyle gocecegim ahirete.. Yasadigim sure icinde eminim benden daha eksik yasayanlar olmustur. Sahip olmadiklarima isyan etmek yerine sahip olduklarimin degerini bildim hep ama annelik ardima atabildigim bi eksiklik olmadi hic. Neden bunlar geldi aklima, neden bundan bahsediyorum bilmiyorum. Aslinda yazmaya baslarken hic aklimda yoktu ama bilincaltimin disa vurumuna artik mudahale edemiyorum. Cok yorgunum. Deli gibi mutsuzum. Mutsuzlugun sehri olsa icim baskenti olurdu Ama disaridan salak sacma gamsiz bi kizim . Bu da benim kalkanim. O kadar iyi oynuyorum ki, simdi en yakinima "Lan ölüyorum mutsuzluktan, bana yardim edin" desem "Sen mi mutsuzsun hadi ordan" diyip kiciyla gulecek insanlar biliyorum. Cunku boyle olmasi icin cok caba sarfettim, cok gizledim icimi , cok profosyonel oynadim. Yogunbakimda Ankaranin baglari sarkısını actirip solunum cihazina bagli olarak hemşirelerle gobek atan insanim , tukendiğime kim inanir? Ama yoruldum, yemin ederim cok yoruldum..Yasayamamaktan, Bi ise yaramamaktan, bu hayatta bi adim ileri gidememekten cok yoruldum. Karsima o kadar iyi insanlar cikti ki ..Hem dostluk adina, hemde asik olacagim insanlar. Hep kactim . Benim birini sevme, onunla gelecek dusunme luksum yokken niye boyle guzel yurekli insanlari karsima cikiyor diye hep cevapsız sorular sordum. Allah beni hep iyi insanlarla sinadi, bu cok zor. Kotuye kotuydu der alisirsin ama iyi giden bi iliskide yada cok iyi anlastigin biriyle sirf standartlarin yuzunden ileriye gidememeyi kabullenip ondan vazgecmek cok zor. Niye diyosun ozaman, niye karsima cikiyor bu insan? Niye onunla yaşlandirmayan Allah onu sevdiriyor diyorsun, ama soruna muhattap bulamıyorsun. Deli gibi eksigim ,deli gibi yorgunum ve deli gibi istiyorum; ya birseyler degisssin ya bu hayat bitsin