Seviyorum.

Bazen hayatına bi insan gelir. Odada öylece oturuyorsundur. Gülümsüyorsundur. Havadan sudan konuşmalar. Memleket meseleleri. Kitaplar, filmler. Ne kadar da çok şey biliyorsundur sanki hayatı anlamaya ramak kalmış. Sonra onu görürsün. gerçekten görürsün. Kanlı canlı gözleri, soluk alıp verdikçe yükselen göğüs kafesi, çocukluk anıları, hayal kırıklıkları. Ağzının kenarındaki ufak kıvrımlar. Sevdiği kadınlar. Her şeyiyle tam karşındadır. Ne büyük talihsizlik ki o da seni görür. yırtıcı bi su gibi üzerine çullanan varlığı tedirgin eder önce. Teslim olmamak için bütün hünerini ortaya dökersin. Egolarını, bilmişliklerini hatta bazen acizliğini. Yani eline o an ne geçerse. Ama bir ses fısıldar bir süre sonra der ki; seni gördüm, kaçacak hiç bi yerin yok. Zaman geçer. önce sevimli yeni bişey olarak durur yanında. Gülersin, aynı filmi izleyip farklı şeyler hissedersin. Hayat hakkında ahkam kesersin.Beraber yemek yer bişeyler içersin. Kitap okur türkü dinler öpüşürsün. Yaralarını görürsün gözlerinde. Kapitalizme küfür edip birlikte ağlarsın. Sonra içine düşersin. Daha derinine. Sevimli yeni biri değildir artık, senin bildiğin bişey vardır her halinde. Bi süre sonra karıştırmaya başlarsın hanginiz kimsiniz diye. Öyle bulanır ki herşey öyle siner ki ruhunuz birbirine. Sonra insan olmak geri gelir. İnsan olmak bütün çirkinliğiyle..
Çünkü bi süre sonra 2 insan neredeyse 1 insan olur. Yani yine kendi benliğinle başbaşa kalırsın. Yani yine kimse yoktur. Yani varsa bile anlaşmanın imkansızlığını yeniden hatırlarsın. Ne demişti Alper Gencer "insan insana aşık olmaz güzelim, insan insanın yanında bile durmaz" Ama ne demişti Turgut Uyar hemen hatırlarsın " her insan bir uyumsuzluktur ölü olmadıkça". ve yine ne demişti Furkan Dilben "sevmek zordur acı da verir, sevmemek kolaydır ama daha fazla acı verir".