Engel, sen onu engel olarak görmedikçe, seni engelleyemiyor. (Bunu bi yerde okumuştum)..
Sadece fazla yorgunum ruhen..Mevlana,çalınan her kapı hemen açılsaydı; ümidin, sabrın ve isteğin derecesi anlaşılmazdı demiş.. sabredip sahip olduğumuz hayatı yasayacagız . yaşamayıp da napıcaz mecbuur. :))
Yine bi kitapta okumuştun, yaşam rezillik aslında,. Yaşamla başa çıkmak, insanlara tahammül etmek konusunda bazen supheye dusuyorum , utanç duyuyorum insan irkindan cogu kez ama aslinda tek dayanilmaz olan hissizlik. Hissedebilme yetisi varsa ümit vaad ediyoruz demektir.
Kimsenin acısını yada sıkıntı ettiği şeyleri küçümsemem..Biliyorum herkes sınandığı zorluk kadar güçlü.Bende bu zorluklara sahip olmasam belki iş bulamadım,aldatıldım yada neden vitrinde gördüğüm çantanın istediğim rengi bitmiş diye dert ediyordum şimdi...Ama hayat bir katlanma sanatı aslında.. Aza ve çoğa, iyiye ve kötüye, kendimize bile..Elinde son model telefonunla çektiğin fotoğrafları paylaşıp hayatın zorluğundan bahsiyoruz ne garip. ve dizi kanayan dizi olmayandan daha çok ağlıyor.
Bazen boğulabileceğim kadar derin düşünüyorum.Matkapla göğsünün ortasına açılmış bir pencere düşün. Perdeyi aralayıp kendi yarandan bakıyorsun dünyaya. Mesela rakı kadar yeryüzünde ilgimi çeken hiçbir şey yok.Maskeli balo var dediler geldik taa babamızın yediği portakaldan fakat organizasyon sıfır ..
Aslında benim bu karamsar yerlerim tam sövülesi ama beni burda bunalımda falan sandığınız esnada, ben bazen komik video izleyip deli gibi gülüyor oluyorum.Çünkü dengesizlik bi nevi benim kimliğim.:))
İçimdeki tanımlayamadığım o boşluğun adını bir koyabilsem, tadından yenmez bi ruh halim olacak ama yok.. Bulamıyorum...Acaba içimdeki boşluğa isim aramakla hata mı ediyorum?Yanlışın ne olduğundan emin değilim. Bu çok mu yanlış? Bir kuralı bilmiyorsan, onu çiğnemen normal değil mi? Buradan bakınca, normal görünüyor. Başka bir yerden de bakamıyorum. Benim yerime bakan biri olsa keşke.. Orada bir yerler de güzel bir şeyler olmalı. Güzel bir şeyin nasıl olduğundan bile emin değilim.
Yine bi kitapta okumuştun, yaşam rezillik aslında,. Yaşamla başa çıkmak, insanlara tahammül etmek konusunda bazen supheye dusuyorum , utanç duyuyorum insan irkindan cogu kez ama aslinda tek dayanilmaz olan hissizlik. Hissedebilme yetisi varsa ümit vaad ediyoruz demektir.
Kimsenin acısını yada sıkıntı ettiği şeyleri küçümsemem..Biliyorum herkes sınandığı zorluk kadar güçlü.Bende bu zorluklara sahip olmasam belki iş bulamadım,aldatıldım yada neden vitrinde gördüğüm çantanın istediğim rengi bitmiş diye dert ediyordum şimdi...Ama hayat bir katlanma sanatı aslında.. Aza ve çoğa, iyiye ve kötüye, kendimize bile..Elinde son model telefonunla çektiğin fotoğrafları paylaşıp hayatın zorluğundan bahsiyoruz ne garip. ve dizi kanayan dizi olmayandan daha çok ağlıyor.
Bazen boğulabileceğim kadar derin düşünüyorum.Matkapla göğsünün ortasına açılmış bir pencere düşün. Perdeyi aralayıp kendi yarandan bakıyorsun dünyaya. Mesela rakı kadar yeryüzünde ilgimi çeken hiçbir şey yok.Maskeli balo var dediler geldik taa babamızın yediği portakaldan fakat organizasyon sıfır ..
Aslında benim bu karamsar yerlerim tam sövülesi ama beni burda bunalımda falan sandığınız esnada, ben bazen komik video izleyip deli gibi gülüyor oluyorum.Çünkü dengesizlik bi nevi benim kimliğim.:))
İçimdeki tanımlayamadığım o boşluğun adını bir koyabilsem, tadından yenmez bi ruh halim olacak ama yok.. Bulamıyorum...Acaba içimdeki boşluğa isim aramakla hata mı ediyorum?Yanlışın ne olduğundan emin değilim. Bu çok mu yanlış? Bir kuralı bilmiyorsan, onu çiğnemen normal değil mi? Buradan bakınca, normal görünüyor. Başka bir yerden de bakamıyorum. Benim yerime bakan biri olsa keşke.. Orada bir yerler de güzel bir şeyler olmalı. Güzel bir şeyin nasıl olduğundan bile emin değilim.
Ben bir maskeyle yaşamak zorundayım sanki..Oksijen maskesi gibi düşün, ölüm kalım meselesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder