Uyanmak diyorum, ciddi iş..

Uyanmanın beni hep ürküten bir tarafı var.gözümü açtığım anda karşımdakilere hayretle bakakalıyorum. hala burdalar.. Tavan, oda, yatak. ben bile burdayım.
Bana kalırsa herşeyi yerli yerinde bulamamaktan daha tuhaf olan bir şey varsa o da herşeyi yerli yerinde bulmak.
Maddenin büyük bir kararlılıkla kendini bir sonraki güne aktarmasını anlayamıyorum.O kadar göktaşından biri
neden gelip yatağıma çarpmıyor? Herşey felakete bu kadar müsaitken neden felaket kopmuyor? bilmiyorum. Belki de asıl felaket budur.
Asıl felaket kendini yorganın altında olduğun gibi bulmaktır.

Düşünsene; Pencereden dışarı bakıyorum. Herşey normal. Bu ne cüret!